“اتاق” بر اساس رمانی به همین نام اثر اما دونوگهو، فیلمی چالش برانگیز، ناراحت کننده و دلخراش است که شما را آشفته می کند. در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو 2015، فیلم “اتاق” برنده جایزه منتخب مردم شد.
داستان زنی جوان و پسر پنج سالهاش را روایت میکند که شش هفت سال است در اتاقی به ابعاد 10×10 که بدون پنجره، در قفل شده و هیچ نوری به جز نوری که توسط نورگیر بالای سر ارائه میشود، اسیر شدند.
بری لارسون در نقش مامانی/جویی و پسرش نقشی به نام جک (جیکوب ترمبلی) را بازی میکند که آنقدر باورپذیر است که نسبت به اسارت آنها احساس همدلی خواهید کرد، اما از اینکه چگونه مامانی جک را متقاعد میکند که دنیای کوچک آنها واقعی است و فوقالعاده است، احساس آرامش میکنید.
همانطور که جک بزرگ می شود شروع به پرسیدن سؤالاتی در مورد سبک زندگی منزوی آنها می کند و ما مخاطبان پیش بینی می کنیم که مامانی باید تلاش کند و با جک جوان فرار کند، اما چگونه؟
این داستان شباهت هایی به رویدادهای واقعی دارد که داستان زندگی واقعی جیسی لی دوگارد بود که در 10 ژوئن 1991 در دریاچه جنوبی تاهو، کالیفرنیا رخ داد. دوگارد در آن زمان 11 ساله بود که در حالی که از خانه به سمت ایستگاه اتوبوس مدرسه می رفت از یک خیابان ربوده شد و برای 18 سال آینده در حیاط پشتی مخفی در یک آلونک اسیر بود.
این فیلمی است که باید حتما ببینید، اما تماشای آن آسان نیست. اگرچه بر اساس هیچ حادثه خاصی ساخته نشده است، همه ما مواردی از مردان انحرافی را می شناسیم که زنان را ربوده و به بردگی گرفته اند. فکر کردن به زندگی آن زنان بدون افسردگی سخت است.
همچنین شباهت هایی به ربوده شدن آماندا بری وجود دارد که فرزندی از رباینده اش آریل کاسترو داشت. این فیلم با عنوان “Cleveland Abduction” و در سال 2015 اکران شد. در مورد داستان واقعی سه دختر است که بیش از 10 سال توسط آریل کاسترو در خانه خود اسیر بودند بدون اینکه هیچ کس از نزدیک بودن دختران به خانه و خانواده خود مطلع باشد.
فیلم “اتاق” بیشتر بر روی سازگاری ناخوشایند جک و مادرش با زندگی خارج از اتاقشان که تمام دنیای آنها در شش سال گذشته بود، تمرکز دارد.
بازیگران مکمل قوی وجود دارد، از جمله بازی هایی مانند نقش جوآن آلن در نقش مادربزرگ دوست داشتنی جک و ستاره همیشه متقاعد کننده ویلیام اچ میسی در نقش پدربزرگ مقاومی که در پذیرش اینکه دخترش پسر متجاوزش را بزرگ می کند، مشکل دارد.
صحنههایی وجود دارند که آنقدر دلانگیز هستند که به سختی میتوانید با احساس خود درگیر نشوید. (Room) داستان انزوا، ترس، ناامیدی در مقابل امید و مهمتر از همه فیلمی درباره رستگاری و پیوند خانوادگی است.
وضعیت در اوایل فیلم کاملاً مشخص میشود. جک و مادرش جویی توسط مردی به نام نیک پیر (شان بریجرز) اسیر می شوند که جویی را در 17 سالگی ربوده، به او تجاوز کرده، او را باردار کرده و از او به عنوان برده جنسی خود استفاده می کند.
جک و مادرش در یک آلونک کوچک و قفل شده زندگی می کنند که آن را “اتاق” می نامند. مادر جک از زمانی که هفت سال قبل ربوده شده بود، در «اتاق» زندگی می کند. اما جک تمام عمر (پنج سال) خود را در آنجا زندگی کرده است و درکی از دنیای بیرون ندارد .
باورش سخت است که کسی بتواند اینقدر با انگیزه و توانمند باشد و به پسر اجازه دهد که باور کند وضعیتش عادی است، اما در فیلم کار می کند و شما آن را می پذیرید.
بری لارسون در نقش خود به عنوان مادر کار فوق العاده ای انجام می دهد به طوری که بازی او توسط منتقدان و مردم بسیار تحسین شد و برنده جایزه بهترین بازیگر نقش اول در اسکار و گلدن گلوپ شد.
و جیکوب ترمبلی باید بهترین بازیگر کودک باشد، او کاملاً درخشان است. کارگردان لنی آبراهامسون باید مرد فوق العاده با استعدادی باشد تا بتواند دو بازی فوق العاده را از بازیگرانش به نمایش بگذارد.
جک محور فیلم است و ما همه چیز را از دید او میبینیم، با کمک روایتهای زمانی او، اما میتوانیم وارد ذهن مادرش شویم و درد او را حس کنیم و رویاهایش را زندگی کنیم.
«اتاق» داستانی نگرانکننده درباره اتفاقات بدی است که برای افراد خوب رخ میدهد. اما در مورد امید و مبارزه نیز هست.
«اتاق» توسط خود اِما دونوگی به طرز ماهرانهای نوشته شده است. نوشته به طور مداوم قدرتمند است و گفت و گوها تا هسته واقعی هستند. کارگردانی لنی آبراهامسون درجه یک است. او این داستان دراماتیک و ناراحت کننده را با شکوفایی کامل مدیریت کرده است. فیلمبرداری کاملاً کلاستروفوبیک است، ویرایش بسیار واضح است و طراحی هنری به طرز ماهرانه ای انجام شده است.
فیلم ادای احترامی است به انعطاف پذیری و عشق فداکارانه والدین به فرزندشان و همچنین یک تجربه آموزشی است. مانند بسیاری از کسانی که از دیگران جدا شدهاند و فکر میکنند جعبهای که در آن هستند تمام چیزی است که وجود دارد، فیلم میتواند ترکیبی را به ما بدهد که در قفل شده را باز کنیم، اما اول باید ریسک کنیم و کلید را بچرخانیم.
