در حالی که نیمه غربی جهان (و به طور خاص هالیوود) همچنان بر ساخت فیلم های ترسناک شکنجه متمرکز بود و تنها هدفش نمایش سکانس های نفرت انگیز و تکان دهنده تا حد امکان انسانی بود، در بخش شرقی جهان، کره جنوبی به عنوان پیشگام با “من شیطان را دیدم” به سطح بعدی تکامل یافته است.
در این فیلم خارقالعاده، که شاید یکی از 10 فیلم برتر از سال 2000 باشد، خشونت بسیار صریح و سازش ناپذیر فقط در جهت توسعه شخصیت و پیام اصلی نویسنده/کارگردان جی وون کیم که انتقام – برخلاف تصور عمومی – در درجه دوم اهمیت قرار دارد، بسیار پر اهمیت است.
در این جا انتقام به هیچ وجه طعم شیرینی ندارد، اما در عوض طعم طعم بدی در دهان شما باقی می گذارد. شما آن شدت و نبوغ را در دنباله های «اره» یا «هاستل» نخواهید دید.
هم چوی مین سیک و هم لی بیونگ هون اجراهای خیره کننده و تقریباً غیرقابل غلبه ای را ارائه می دهند. اولی به عنوان کیول چول یک قاتل سریالی مانند سگ دیوانه از بی رحمانه ترین و نگران کننده ترین نوع قاتلان است.
قاتل، کیونگ چول، توسط مین سیک چوی از OLDBOY به عنوان یکی از آزاردهنده ترین قاتلانی که تا به حال شاهد آن بوده ایم، بازی می کند: این مرد مظهر شیطان است، یک منحرف کاملاً بی عاطفه، زن ستیز، سرد و حسابگر که به هیچ چیز به جز تجاوز فکر نمی کند و قتل های خود را از روی هوس انجام می دهد.
دومی به عنوان سو هیون یک مامور ویژه پلیس تبدیل به فرشته انتقامجو شد و حداقل به اندازه همان قاتل بیرحم و آزار دهنده است.
تفاوت بین آنها این است که سو هیون جوان وقتی نامزد باردارش قربانی قاتل سریالی سادیسم کیول چول می شود با خشم خود کور می شود. مرگ نامزد او چنان دردناک است که سو هیون متعهد می شود که شکنجه گر او به همان اندازه وحشیانه رنج خواهد برد. و بنابراین، یک بازی پر تنش وصف ناپذیر از موش و گربه آغاز می شود.
اگرچه «من شیطان را دیدم/ I Saw the Devil» کاملاً بدون نقص نیست. فیلمنامه اغلب نیاز به تعلیق زیادی از ناباوری دارد و طبق تمام قوانین آناتومی انسان و تحمل درد، کیول چول باید 2 یا 3 بار مرده بود.
بر اساس تعداد زیادی از سکانس های قدرتمند، نکات برجسته تعلیق ناخن جویدن، شیطان خالص شخصیت اصلی و افکت های واقعی (و اغلب کاملاً تهوع آور) واقعی، «من شیطان را دیدم» یکی از منحصر به فرد ترین فیلم ها است. در آنجا، و برای طرفداران متعصب ژانر با اعصاب فولادی باید حتماً آن را ببینند.
ناگفته نماند که نگارش و کارگردانی بی عیب و نقص است. صحنههای گرافیکی شکنجه و ناخوشایندهای مختلف دیگر فیلم را مانند کشتار جادهای تا اوج قدرتمند و اجتنابناپذیر پراکنده میکند، با این حال به نوعی خشونت هرگز بیهوده به نظر نمیرسد.
در این نمایش اکشن هیپنوتیزم کننده است و قتل ها وحشیانه و بی امان است. طرح داستان فوقالعاده تاریک و جنونآمیز است، بنابراین کاملاً مجذوب می شوید. در طول “من شیطان را دیدم” در هر وجب از بدن خود درد، عذاب و اندوه را احساس خواهید کرد.
از جسارت سرسختانه ای که از صحنه آغازین تا فریم های پایانی نمایش داده می شد، مبهوت و هیجان زده می شوید. این فیلم یک تجربه تلخ و بیرحم است که هرگز نمیتوان آن را در آمریکای شمالی بازسازی کرد.
این همان تریلر انتقام جویانه ای است که فقط در کره جنوبی می توانید پیدا کنید و شنیدن این موضوع که حتی سانسورچیهای آنجا هم نمیتوانند با دید کامل کیم جی وون کنار بیایند، فیلم را سازشناپذیرتر و حیرتانگیزتر میکند.
پاشیدن خون، مگس، چکه کردن، فواره زدن – هر فعل یا راهی که احتمالاً خون از بدن انسان خارج می شود در طول فیلم رخ می دهد. بدون توجه به اینکه شات خام، غیرقابل تزلزل و واقعی باشد، یا فوق سبک و کاملاً بی رویه، از آن لذت می برید.
یک سکانس شامل یک قتل وحشیانه مضاعف در حالی که دوربین به صورت دایرهای دور صحنه میچرخد، تماشای آن بسیار باشکوه است، هم برای دیدن اینکه چقدر خون ریخته شده است و هم برای اینکه چقدر شات شیطانی و باورنکردنی است.
داستان انتقام در هسته «من شیطان را دیدم» خیلی اصلی نیست، اما داستان و ایده پیرامون آن است. خیلی به ندرت فیلمی با دو شخصیت را می بینیم که کاملاً متفاوت شروع می شوند، اما به آرامی یکسان می شوند.
سو هیون و کیونگ چول هر دو افراد بسیار سرسختی هستند که عقب نشینی نمی کنند. آنها فقط به یکدیگر نگاه می کنند (شدیدا همدیگر را دنبال می کنند)، و حتی با وجود اینکه کیونگ چول مدام مورد ضرب و شتم، آزار و اذیت و شکنجه شدن قرار می گیرد، او هرگز تسلیم نمی شود.
این مدام به مقایسه با بتمن و جوکر در شوالیه تاریکی باز می گردد، و اینکه چگونه این دو تهدید یکدیگر را به محدودیت های فیزیکی خود می رسانند، و این دقیقاً همان چیزی است که در این فیلم اتفاق می افتد.
یکی دیگر از عناصر ناسازگار، سو هیون است. ما هرگز چیزهای زیادی در مورد او نمی آموزیم، خارج از این که او یک مامور مخفی است و می خواهد تا آنجا که می تواند از طریق نقشه انتقامش، درد را تحمیل کند.
پس چگونه فرض کنیم که او در وهله اول یک فرد بیمار و پیچ خورده نبوده است؟ چگونه بدانیم که این اولین بار نیست که او چنین انتقام دردناکی را انجام می دهد؟ او به ندرت صحبت می کند، و چشمان سرد و حسابگر او حتی یک بار هم اشاره ای به پیشرفت بیشتر به ما نمی دهد. به هر حال این اجرای فوقالعادهای از لی است.
این فیلم احتمالاً سنگینترین فیلمی است که تا به حال از نظر وحشیگری ذهنی و جسمی دیده شده است. هر کسی که با صحنههای شکنجه، آدمخواری، تجاوزات و محتوای جن*سی صریح و همچنین زبان تند مشکل دارد، این فیلم را نبیند.
فیلم به این سوال می پردازد که آیا می توان با یک هیولا مبارزه کرد و اگر چنین است، چگونه باید آن را انجام داد. اگر دو هیولا با یکدیگر مبارزه کنند، برنده ای وجود دارد و عواقب آن برای سایر افراد درگیر چیست؟.
این فیلم در واقع محتوای فلسفی و عمق زیادی را در زیر سطح خون و غم پنهان می کند و بیشتر از آن چیزی است که در نگاه اول به نظر می رسد.
این همان زبان تند و بازیگری عالی است که شاهکار جنایی کره ای “خاطرات قتل” را دارد. این همان محتوای فلسفی “Les sept jours du talion” کانادایی را دارد. آن فیلمها میتوانند مرجع باشند، اما این تلنگر با هیچیک از تولیدات هالیوود قابل مقایسه نیست.
این فیلم نیز بسیار سنگین تر از فیلم های ذکر شده است و چنین چیزی فقط در کشوری مانند کره می تواند موفقیت آمیز باشد زیرا در اروپا یا آمریکای شمالی قطع یا توقیف می شود.
این فیلم نه تنها از داستان تکان دهنده و گیرا و صحنه های وحشیانه بی شمار دیده می شود، بلکه از بازی شگفت انگیزش نیز شناخته می شود. کیونگ چول نقش خود را با اعتبار و دقت بسیار بازی می کند و به راحتی بهترین تعبیر از یک قاتل زنجیره ای است که تا به حال در یک فیلم دیده شده است.
لی بیونگ هون به شکلی معتبر نقش مردی را بازی میکند که باید به یک هیولا تبدیل شود تا به قول و انتقام خود عمل کند و او کاملاً نقش یک فرد شکسته را بازی میکند که تغییرات شدیدی را پشت سر میگذارد.
سایر بازیگران نیز کار بسیار محکمی ارائه می دهند و قابل اعتماد باقی می مانند.
کارگردان هم کار عالی و بسیار مفصلی انجام داد. بازیگری عالی است، تنظیمات بسیار خوب کار می کنند و فضای عالی ایجاد شده است. کیم جی وون قبلاً شاهکار تاریک، آرام و شگفتانگیز «داستان دو خواهر» را خلق کرده است و در اینجا نشان میدهد که میتواند فیلمی سنگین، بیرحم و افراطی مانند این بسازد.
این یک شاهکار است که بعد از دیدن آن را فراموش نخواهید کرد و احتمالاً بهترین فیلم سال برای 2010 است. میتوان گفت این فیلم بر این عقیده تأکید میکند که سینمای کره جنوبی در سالهای گذشته بهترین در سینمای جهان شده است.
